3شنبه ها کلاس سخنوری داریم و هر هفته یکی از ما راجع به موضوعی سخنرانی می کنیم.... قبل از سخنرانی دوستم داشتم با خودم فکر می کردم چرا جوان امروز پای سخنرانی نمی نشیند؟آیا از سخنرانی اشباعش کرده ایم؟آیا همه ی مباحثی که در سخنرانی ها داریم کلیشه ای و تکراری بوده است؟یا اینکه واقعا لذت مطالعه و کسب علم از او سلب شده است؟ نمی دانم؟.....این سخنرانی راجع به گناه بود قطراتی ناب از آن چکید پس مناسب دیدم که برای شما اهالی دانش آن را روی میزکار بگذارم.

موضوع بحث:گناه!-انسان وقتی گناهی دارد و بر آن مداومت می ورزد درست مثل شخص بیمار است که هرچه پرهیز نکند بیماری اش وخیم تر می شود-الدنیا سجن المومن یعنی اینکه مومن مثل فرد زندانی که- نمی تواند هر چیزی را ببیند- به هرچیزی نگاه نمی کند-مومن مثل فرد  زندانی که هرجایی نمی تواند برود به هرجایی پا نمی گذارد....چشم مومن شریف است...قدمش پربرکت است...حالا ما کجایمان به مومن می ماند؟ در کلام امام صادق(ع) در اولویت بندی گناهان می خوانیم:بزرگترین گناه شرک به خداوند است و بعد از آن ناامیدی از رحمت خداوند است و ایمنی از مرگ و آزار پدر و مادر در رتبه های بعدی قرار دارند.

همانطور که خودتان بهتر از من می دانید گناهان به دو دسته ی کبیره و صغیره تقسیم می شوند. حالا شاید سوال پیش بیاید: گناهان ما که غالبا صغیره اند.آیاممکن است به کبیره تبدیل شوند؟ خدمتتان عرض میکنم که ما چه می کنیم که به تدریج صغائر به کبائر تبدیل می شوند 1-اصرار بر گناهان کوچک2-کوچک شمردن گناهان3-لذت بردن از گناهان4-از روی طغیان و سرکشی گناه کردن5-مغرور شدن به سترالهی( یعنی از اینکه خدا از روی کرمش دیگران را از پلیدی و زشتی گناهان ما مطلع نمی کند به خودمان مغرور شویم)6- تجاهر و اظهار به گناه 7- گناه شخصیت ها(که دانشمندان بی عمل در قرآن به الاغ و سگ تبدیل شده اند) باز در کلام امام صادق می خوانیم که فرمودند: 70 گناه از جاهل بخشیده می شود در حالی که یک گناه از فرد عالم بخشیده نمی شود. ویا سخن مولای متقیان که طی تشبیه زیبایی می فرمایند: گناه عالم مانند شکستن کشتی است.- آنگاه که کشتی می شکند و غرق می شود افراد بسیاری را همراه خود به هلاکت می کشاند. پس وای بر آنها که غافلند از اینکه افراد بسیاری را همراه خودشان به دام نابودی می کشانند.اما بعضی گناهان هستند که کلیدی اند یعنی کلیدی اند برای سایر گناهان. مثلا حسادت! فرد حسود برای تخریب شخصیت فردی که از او حسودی می کند به ناچار زبانش را به غیبت و تهمت زدن به او آلوده می کند. از سایر گناهان کلیدی می توان به بخل  و حرص-دروغ و خشم و بداخلاقی اشاره کرد.

حالا از همه بدتر اینکه گاهی به گناهانی آلوده می شویم که قرآن هم تا عمر دارد به لعن ما می پردازد. قرآن گناه کاران ملعون را اینگونه معرفی می کند:کافران و مشرکان-مرتدان-قانون شکنان حیله گر-منافقان چندچهره-مخالفان رهبران راستین- شایعه سازان - دروغ پردازان و.....

خلاصه اینکه مولای متقیان می فرماید:خدا فرشتگان را عقل داد(تکوینا خدا را اطاعت می کنند) حیوانات را خشم و شهوت دادو انسان را با عقل و خشم و شهوت شرافت بخشید-.پس ای شرفتمندان اکنون وقت توبه و بازگشت به راه روشن رجعت به  سرشت الهی است(و اکنون وقت آن است که برای من دعا کنید چون فردا امتحان عربی دارم)-باران-آبان89