میزکار من
سلام.چندوقت است با خودم فکر میکنم به امام حسین چه بگویم؟ نه ادعای آزادگی دارم و نه مدعای اسلام ........اماعشقش قلبم را سرشار از طراوت و شور کرده است.و اما ادعای عشق داشتن که دیگر بزرگترین مدعاست دیشب می خواندم که امام صادق (ع) فرموده اند: هرکس خداوند خیرخواه او باشد محبت حسین و شوق زیارتش را در دل او می اندازد....نمیدانم آیا ما واقعا عشق او را داریم؟یا نه؟ اگر داریم پس چرا اینگونه ایم؟ چندروز پیش در کلاس اخلاق استاد یکی از سخنان خداوند به حضرت موسی را برایمان گفت که تمام ادعاهایم سرکوب شد و دلم می خواست خون بگریم و تا اشک دارم گریه کنم...: ای پسرعمران! دروغ می گوید آنکه می گوید مرا دوست دارد و تمام شب را می خوابد و ذیل آن شعری می آورم از عطار نیشابوری در همین زمینه: عاشقی از فرط عشق آشفته بود بر سر خاکی به زاری خفته بود رفت معشوقش به بالینش فراز دید او را خفته وز خود رفته باز رقعه ای بنبشت جست و لایق او بست و آن بر آستین عاشق او عاشقش از خواب چون بیدارشد رقعه برخواند و به رو خون بار شد این نوشته بود کای مرد خموش خیز اگر بازارگانی سیم گوش و ر تو مرد زاهدی شب زنده باش بندگی کن تا به روز و بنده باش و ر تو هستی مرد عاشق شرم دار خواب را با دیده ی عاشق چه کار؟ مرد عاشق باد پیماید به روز شب همه مهتاب پیماید ز سوز چون تو نه اینی نه آن ای بی فروغ می مزن در عشق ما لاف دروغ گر بخفتد عاشقی جز در کفن عاشقش گویم ولی بر خویشتن چون تو در عشق از سر جهل آمدی خواب خوش بادت که نا اهل آمدی یکبار دیگر مرام عاشقی حسین به خدایش را مرور کنیم لازم است.... التماس دعای فراوان-باران-آذر89 
| Design By : Pichak |
